دهـکــده ادبـیــات پـاســارگــاد

زبان بی زبانان

ﻏﻨﭽﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﮔﻞ ﺑﺘﺎﺑﺪ ﭼﮭﺮﻩ ﮬﻤﭽﻮﻥ ﭼﻠﭽﺮﺍﻍ یک ﻧﻈﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﺳﺮﻭ ﻧﺎﺯ ﺳﺮﺧﻮﺵ ﻭ ﻃﻨﺎﺯ ﻣﯽ ﺑﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺎﺩ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺑﺮﮒ ﺳﺮ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﻠﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻨﺎﺭ ﭼﺘﺮ ﺑﯿﺪ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﭘﯿﺪﺍﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﺁﺏ ﮔﻮﯾﺪ ﺯﺍﺭﯼ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ ﮔﻮﺵ ﺑﺮ ﺁﻭﺍﯼ ﻏﻤﮭﺎﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺎﻍ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮬﺮﺍﺱ ﺑﺎﺯ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﮬﻨﺪ ﺁﻥ ﺩﮊﺧﯿﻢ ﻭ ﺩﺍﺱ ﺳﻨﮓ ﮬﺎ ﮬﻢ ﺣﺮﻓﮭﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺧﺎ ﮔﻮﯾﺎ ﺗﺮﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ ﺳﺨﻦ ﺗﺎ ﮐﺠﺎ ﺩﺭﯾﺎﺑﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺧﻤﻮﺷﯽ ﮬﺎﯼ ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮬﺎﺳﺖ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﺎﺑﺪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﯽ ﺯﺑﺎﻧﺎﻥ ﭼﻮ ﻣﺎ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﯽ ﮬﺴﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﻎ ﮔﻮﺵ ﮬﺎ ﮬﺸﯿﺎﺭ ﻧﻪ ﭼﺸﻢ ﮬﺎ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ (فریدون مشیری)

تاریخ: دو شنبه 30 مرداد 1391برچسب:,

ارسال توسط نــاهـــــیــد

ذره ای درنور

ﮔﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺩﻟﺮﺑﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﻓﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﻮ ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ﺯ ﺷﻮﻕ ﻭ ﺷﻮﺭ ﮐﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭ ﺭﮬﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﻞ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﺯﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﮭﺮ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺵ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮬﺰﺍﺭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺍﺯ ﺁﻧﮑﻪ ﺩﯾﺪﻥ ﺗﻮ ﻗﺴﻤﺖ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﺷﺐ ﺍﺯ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮬﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﯼ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ (فریدون مشیری)

تاریخ: دو شنبه 30 مرداد 1391برچسب:,

ارسال توسط نــاهـــــیــد

که جان داروی عمرتوست لبهای میگونش

ﺷﻨﯿﺪﻡ ﻣﺼﺮﻋﯽ ﺷﯿﻮﺍ ﮐﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﻣﻀﻤﻮﻧﺶ ﻣﻨﻢ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺁﻥ ﻟﯿﻼ ﮐﻪ ﺻﺪ ﻟﯿﻼﺳﺖ ﻣﺠﻨﻮﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﮬﻢ ﻣﺠﻨﻮﻥ یک ﻟﯿﻼﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺭﻭﯼ ﻋﻤﺮ ﺗﻮﺳﺖ ﺩﺭ ﻟﺒﮭﺎﯼ ﻣﯿﮕﻮﻧﺶ ﺑﺮ ﺁﺭ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﺟﺎﻥ ﺷﻌﺮ ﺷﻮﺭﺍﻧﮕﯿﺰ ﺩﻟﺨﻮﺍﮬﯽ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﺳﺎﺯﯼ ﺑﺪﯾﻦ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺍﻓﺴﻮﻧﺶ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺳﺎﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺭ ﺟﮭﺎﻥ ﺳﺮﮐﻦ ﮐﺰﯾﻦ ﺁﻭﺍ ﺑﯿﺎﺳﺎﯾﯽ ﺯ ﮔﺮﺩﺵ ﮬﺎﯼ ﮔﺮﺩﻭﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﮭﺮ ﺁﮬﻨﮓ ﺍﻭ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺒﺖ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﮔﺎﮬﯽ ﺍﺯ ﻧﯿﺮﻧﮓ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻭ ﺷﺒﯿﺨﻮﻧﺶ ﺯ ﻋﺸﻖ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻦ ﺗﺎ ﻧﻘﺶ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﮭﺎ ﻋﺸﻖ ﺳﺎﺯﺩ ﻧﻘﺶ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺭﺍ ﺩﮔﺮﮔﻮﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﮭﺮ ﺁﻭﯾﺰ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﯿﻦ ﮬﻤﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﮬﻤﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﺶ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺎﺯﻡ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺭﺧﺖ ﺍﻓﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻏﻤﮭﺎﯼ ﺩﮔﺮ ﺭﺍ ﮐﺮﺩ ﺍﺯﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮﻭﻧﺶ ﻏﺮﻭﺭ ﺣﺴﻨﺶ ﺍﺯ ﺭﻩ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﺍﯼ ﺩﻝ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﮐﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﺁﻭﺭﺩ ﺑﺎﺭ ﺩﮔﺮ ﺷﻌﺮ ﻓﺮﯾﺪﻭﻧﺶ faridon moshiri

تاریخ: دو شنبه 30 مرداد 1391برچسب:,

ارسال توسط نــاهـــــیــد

تورامن زهرشیرین خوانم ای عشق

ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺯﻫﺮ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺧﻮﺍﻧﻢ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ؛ﮐﻪ ﻧﺎﻣﯽ ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﺖ ﻧﺪﺍﻧﻢ ؛ﻭ ﮔﺮ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﻧﮕﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﯿﺮﯼ ؛ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﺖ ﻧﺨﻮﺍﻧﻢ؛ ﺗﻮ ﺯﻫﺮﯼ ﺯﻫﺮ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺳﯿﻨﻪ ﺳﻮﺯﯼ؛ ﺗﻮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﻮﺭ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﺗﻮﺳﺖ؛ ﺷﺮﺍﺏ ﺟﺎﻡ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻁ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻏﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ، ﻣﺴﺘﯽ ﺍﺯ ﺗﻮ ؛ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﺑﻮﺩﯼ؛ ﺩﺭﻭﻥ ﮐﻮﺭﻩ ﻏﻢ ﺁﺯﻣﻮﺩﯼ؛ ﺩﻟﺖ ﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﺍﻡ ﺳﻮﺧﺖ؛ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﮔﺸﻮﺩﯼ؛ ﺑﺴﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ:ﺩﻝ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺑﺮ ﮔﯿﺮ؛ ﮐﻪ:ﻧﯿﺮﻧﮓ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﺩﻭ؛ ﻭﻟﯽ ﻣﺎ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺴﺘﯿﻢ ﻭ ﺩﯾﺪﯾﻢ ؛ﮐﻪ ﺍﻭ ﺯﻫﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻧﻮﺷﺪﺍﺭﻭﺳﺖ؛ ﭼﻪ ﻏﻢ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻫﺮ ﺗﺐ ﺁﻟﻮﺩ؛ ﺗﻨﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﺪﺍﺯﺩ؛ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ ﺩﺭﺩ؛ ﻏﻤﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﺩ؛ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﮔﻢ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺮﺩﯼ ﻧﮕﯿﺮﺩ؛ ﻣﺮﺍ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﺳﺖ؛ ﻭ ﮔﺮ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﺳﺮ ﺁﯾﺪ ؛ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻣﺮﮔﻢ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺳﺖ