دهـکــده ادبـیــات پـاســارگــاد

زخـــم زبــــون

ای دلِ افـســــرده ی بــــارون زده ... ! کـــه غـــم رو بـنـــدبـنـــدِ دلـــت ، فــــواره ی خـــــون زده ¤¤از چــــی مـیـخـــــوای دَم بـــزنــــی ،کـــه روز و شـــب نـبـــــارم ؟ وقـتــــی کـــه حـــرفــــی واســــه اروم شـــدنــــت ، نـــدارم ¤¤ ای دلِ افـســــرده ی کـــوچــــه گـــــردم ... ! کـجـــای ایــن شـهـــــرِ جـنـــــون ، دنـبــــالِ تـــو بـگـــردم ؟ ¤¤داری مـــی بـیـنـــــی شـــب شــــده ، تـمـــــومِ روزگـــــارم؛ طـــــاقـــتِ چــشـمــــای پـــر از خــــون تـــو رَو ، نـــــدارم¤¤ نـگـــــو ، عـــزیــزم ، تـــــو جـــــوونـــی و هـنـــــوز سـپـیـــــدی... پـــر شـــــده دور و بـــــرم از ، سـیـــــاهـــی و پـلـیـــــدی¤¤ زخـــــمِ زبـــــون بـــه زخـــــمِ دل ، عـمـــــریـــه خـنـجــــر زده؛ کـفـتـــــرِ قـلـبـــــم دیـگـــــه از ، دســـتِ خــــودم پــــر زده ¤¤رنــگِ نـگـــــات کــــه عـــــاقـبــــت ، مــــرهــــمِ دردم نـشـــــد ؛گـــــرمـــیِ دسـتــــاتــم دیـگـــــه ، پـنـــــاهِ اَمـنـــــم نـشـــــد ¤¤بـــزار بــــرم تـــــو آتـیـــــشِ جـــــدایــی هـــــا ، بـســـــوزم؛ چـشـمـــــای بـــــارون زدمـــــو ، بـــه جـــــاده هـــــا بـــــدوزم ...

تاریخ: جمعه 4 اسفند 1391برچسب:شعر,شعرزیبا,شعراحساسی,شعرعاشقانه,متن ادبی,متن ادبی عاشقانه,شعرنو,شعرمعاصر,متنهای ادبی احساسی,

ارسال توسط نــاهـــــیــد

ســاکـتــی چـیــزی بـگـــو

ســـــاکـتـــی چـیـــــزی بـگـــــو بــا مـــن غـــــریـبـــــه نـیــسـتـــــی یــا کــــه شـــــایــــد لـحـظـــــه ای روزی بـگـــــویـــی ای غـــــریـبـــــه کـیـسـتـــی؟¤¤! رســـم دنـیـــــا ایــن چـنـیـــــن بـیـهـــــوده اســـت روزهــــا مـیـمـــــانــی امـــــا عــــاقـبـــــت ایـنــگــــونــــه اســـــت ¤¤ آسـمـــــان انـگـــــار ابــــری وار اســـــت قـلـــــب هـــــا از روشـنـــــایـــی تـــار اســـــت ¤¤لـحـظـــــه ای بــــا مـــــن ســفـــــر کــــن تـــا بـهـشــــت آه مـــی بـیـنــــی کــــه آنـجـــــا تـیــــرگــــی هـــــا خـــــواب اســـت ¤¤ســـاکـتــــی چـیــــزی بـگــــو بــا مـــن غـــــریـبـــــه نـیـسـتـــــی کـــــاش ایـنـجــــا تـــــو بـگــــویــی ای فــــرشـتــــه کـیـسـتـــــی؟ ¤¤رنــــج دل ایـنـجــــا چـــــه ســــاکــــت مـــــانــده اســـت آه گـــــویــی غـصــــه هــــا پـــــژمــــرده اســــت ¤¤ایـن فـضــــا ایـنـجـــــا کـــــه مـــن مـــا مـــی شــــود عــــاشـقــــی هــــا هــــم چـــو گـــــل وا مـیـشـــــود ¤¤شـــــادمـــــــان خـنــــدان و زیـبـــــا مـیـشـــویــم چـــــون غــــزل پـــــر شــــورو غـــــوغــــا مـیـشــــویــم ¤¤روز هــجـــــران را بـبـیـــــن تـیـــــره شـــــده لـحـظـــــه وصـــــال رنـگـیـــــن تــــر شــــده ¤¤چــــاره درمـــــان مـــــا خـــــوبـــی هـــــاســـت ســـــاکـتــــی چـیـــــزی بـگــــو خـــوشـبـخـتـــی مــــا ایـنـجـــــاســت

ارسال توسط نــاهـــــیــد

بـغــــــض

مــی نــــویـســـــم تــورا بـــا بـغــــــض بـــا هـمـیـــــن دسـتـــــای خـسـتـــــم♥♥ مـــی نـــویــســــم کـــــه بــدونـــــی مــــن هـنـــــــوز یــاد تـــو هستـــــم♥♥ مـــــی نـــویـســـــم از رهــــایــــی از نـگــــــاه عـــــــاشـقــــــونـــه♥♥ ازامـیـــــد وعــشـــــق وخـــــوبــــی تــــوی ایـــن دوره زمــــونــــه♥♥ مــــی نــویـســـــم تـــو رو بـــا اشـــک روی بــــی تــابــــی مـهـتـــــاب♥♥ یـــا کــــه بـــا دل شـکـســـتـــه رو گــــلای زرد آفـتــــاب♥♥ مـــی نــویـسـمـــت بــا تـــردیـــــد روی تـنـهـــــایـــی پـــــــونــه♥♥ مـــی نــویـســـم گـــل مــــریــم قــصـــــه عـشـقـــــو مــــی خــــــونـــه♥♥ مـــی نــویـســـــم از تـــــرانـــه تـــــوی ایــــن سـکــــوت مـهـتـــــاب ♥♥ از دو تـــا چـشـمـــــای خـسـتـــــم کـــه واســـه تــــــو شـــــده بـــی تــاب♥♥ مـــی نــویـسـمــــت بــــا احـســــاس روی تـک درخـــــت خـــــونـــه ♥♥ شــــایـــد اون دسـتـــــای خـــــوبــــت قــــــدر عـشـقـمـــــو بـــدونـــــه♥♥ مـــی نـــویـســــم از نـگـــــاهــــت کـــه بــــرام تـــــرانـــه ســـــازه♥♥ از غــــم سـتـــــــاره ای کـــه پــاک وســــاده دل مـــی بــــازه♥♥ مـــی نـــویــســــم از یـــه آهــــی ، از یـــه قـلـــــب پـــاک وعـــــاشــــق♥♥ مـــی نـــویــســــم پـیـــــش قـلـبــــت عـشـــق مـــــن نـبــــوده لایــق♥♥ بـــی تــو از تــو مـــی نــویـســـــم ای امـیــــد آخــــریـنـــــم♥♥ نـمــــی خـــــوام بـــدون چـشـمـــــات دیـگــــه فــــردا رو بـبـیـنـــــم

تاریخ: پنج شنبه 3 اسفند 1391برچسب:شعر,شعرزیبا,شعراحساسی,شعرعاشقانه,متن ادبی,متن ادبی عاشقانه,شعرنو,شعرمعاصر,متنهای ادبی احساسی,

ارسال توسط نــاهـــــیــد

تــوی آسـمــــون چـشـمــــام تـــو طـلــــوع آخـــریـنـــــی

تــوی آسـمــــون چـشـمــــام تـــو طـلــــوع آخـــریـنـــــی♥ رومــــو بـــر مــی گــــردونـــم تـــا ، تـــو نـگــــام اشـکـــو نـبـیـنـــــی♥ خــــوب مـــی دونـــم کـــه حـضـــورم پــای رفـتـنــــت رو بـسـتــــــه♥ گــریــــه هـــــام راتـــو گـــرفـتــــه مــث پـلـهـــــای شـکـسـتـــــه♥ واســــه مــــا لـحــظــــه ی مـــرگــــه دل بـــریـــدن و گــــذشـتــــن♥ تـلـخـــــه ، قــــصــــه ی جـــدایـــــی ، ســخـتـــــه انـتـظــــار نـشـســتــــن♥ تـــو تـجـســــم بــهــــاری ، یـــه امــیــــــد ســــــبــز و ســـــاده♥ یـــه امـیـــــــد کــــه ذره مـــی شــــه تــــوی امــتــــــداد جــــاده♥ پـــر مــــی گــیـــــری از کـنــــــارم گــــم مـــی شــــی تــــو رنـگ خــورشـیـــــد♥ مـــن مـــی مــــونــم و یـــه حـســــرت تـــو ، بـــا کــــولـــــه بــار تــردیـــــد♥ بـــاورش سـخـتـــــه کــــه رفـتـــــن تـنـهـــــا راه چــــارمــــونـــــه♥ تـــوی آســمـــــون عــشـقـــت جـــــدایـــی سـتـــــارمــــونـــه♥ بـــرو لـحـظـــــه ی وداعـــو از غـــــروب جـــــــاده بـــــــردار♥ بـــرو ای هـمـیـشـــــه خـــــوبـــی خـــــوش بــــرو خــــــدانـگـهـــــــدار

ارسال توسط نــاهـــــیــد

آتش عشق

بـــاز هـــم شــب آمـــد و غـــــم هـــا مـــــــرا در بـــرگــــرفــت♥♥درد هـجـــرانـت مـــــرا هــــر لــحــظــــه در بــسـتــــر گــرفـــت ♥♥ تــا کــــه یـــاد آمــــدچــــه شبــهـــــا عــشــــق مــــا را بــــود و بـــس♥♥بـــاز هـــــم ایـــن دل ســــراغ شــــانـــه ی دلـبـــــر گـــرفــت♥♥ در فـــــراقـــت رنــــــج هــــا دیــدم دگــر تابـــم نبـــود♥♥درد تنـهـــــایـــی نفــس در سیــنــــه تــــا آخــــر گـــرفــــت♥♥ آمــــدم آن شــب بــه کـــویـــت وای مـــی دانـــی چـــه شــــد؟♥♥دل تـــو را دیــــد و فـقــــط عــشـــــق تـــو زیــــر ســــر گــــرفـــت♥♥ ســــوخـــتم در انـتـظــــارت ای تمــــــنایم بـــیا♥♥ زآتــش عـشـــــق تــــو دل ســـــودای خـــــاکـســتـــر گــــرفــت

ارسال توسط نــاهـــــیــد

تو هم با من نمی مانی

تـــو هـــــم بــا مــــن نـمــــی مـــــانـــــی ، بـــــرو بـگـــــذار بــــرگــــردم♥ دلـــــم مــــی خــــواســـت مــــی شـــــد بــا نـگــــاهــت قـهــــر مـــی کـــــردم ♥ هـــــوا ابـــریـســت ، دلـتـنـگـــــم وچـنـــــدیـســت بــاخــــودم بـــا عـشــــق مــی جـنـگــــم♥ اگــــر مـــی شــــد بــرایــــت مـــی نـــوشـتــــــم لـحـظــــه هـــــایــم را؛ صــــدایــم را ، سـکـــــوتــــم را♥ اگــــر مـــی شـــــد بــــرای دیــدنـــت دل دل نـمــــی کــــردم♥ اگــــر مـــی شــــد کـــه افـســــار دلــــم را ول نـمـــی کــــردم♥ تـــوهــــم حـــرفـــــی بــــزن هـــــرچـنـــــد تـکـــــراری♥ بـگـــــو آیـــا هـنـــــوزم مـثـــــل ســــابـــق دوسـتــــم داری؟

ارسال توسط نــاهـــــیــد

داستان دنیای پر امید ستاره قسمت دوم

از آن روز به بعد مبینا و ستاره بهمراه شهروز به جاهای دیدنی تهران می رفتند، شهروز، خانم ها را به مکانهای زیبای تهران راهنمایی می کرد و آنها حسابی در شهر گردش می کردند... درست 2هفته به مراسم ازدواج شهروز و ستاره مانده بود، که دخترک احساس کرد رفتار شهروز باهاش خیلی سرد شده، دیگر او حرفهای عاشقانه به نامزدش نمی زد، دیگر هر روز باهاش ملاقات نمی کرد، ستاره از رفتارهای شهروز کلافه شده بود، یک روز با ناراحتی به مغازه ای که شهروز در آن شاگردی می کرد رفت، شهروز در حال چیدن شیرینی ها داخل جعبه بود، که ستاره به کنارش رفت، نگاه دو عاشق به هم گره خورد، اشک در چشمهای ستاره جمع شد و صدای بغض آلود .گفت: _" چی شده شهروز...؟ تاریخ مصرف من تموم شده...؟ چرا از من فرار میکنی؟ فقط میخواستی دلمو بشکنی؟ به چه جرمی منو محکوم میکنی؟ یه چیزی بگو شهروز..." شهروز سرش را به زیر انداخت و سکوت کرد، بعد از توی جیبش تکه ای عکس بیرون آورد و در دست ستاره گذاشت، گفت: _" من فکر می کردم تو دختر نجیبی هستی ولی..." و دیگر چیزی نگفت، چند قطره اشک از چشمهایش چکید...ستاره نگاهی به عکس داخل دستش انداخت و در کمال ناباورگی عکس خودش را دید که در آغوش مرد جوانی بود، دلش می خواست فریاد بزنم نه نه این دروغه دروغه، ولی بغض راه گلویش را بسته بود و صدایی ازش بیرون نیامد، فقط قطره قطره اشکهایش بر روی زمین می چکید، سر بلند کرد تا چیزی به شهروز بگوید، ولی او را جایی نیافت...با قلبی شکسته سلانه سلانه بطرف خانه حرکت کرد، او چطور می توانست به شهروز ثابت کند که کسی برایش پاپوش درست کرده است، ولی کی...؟ این سوالی بود که تا رسیدن بخانه در ذهنش می چرخید، ولی هر چه فکر می کرد، کمتر به نتیجه می رسید(((((بقیه داستان را در ادامه مطلب بخونید)))))

ادامه مطلب...

تاریخ: چهار شنبه 2 اسفند 1391برچسب:داستانک,داستان کوتاه,داستان آموزنده,داستانکده,داستان,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان,دنیای پرامید,دنیای ستاره,

ارسال توسط نــاهـــــیــد

داستان دنیای پر امید ستاره قسمت اول

وانت وارد یک کوچه تنگ شد و کنار خانه ای توقف کرد، آقای سهرابی از ماشین خارج شد و به زن و دخترش هم که پشت وانت نشسته بودند، کمک کرد تا پیاده شوند، خانم سهرابی چادرش را مرتب کرد و نگاهی به خانه ی کوچکی که قرار بود در آنجا زندگی کنند انداخت، پشت چشمی نازک کرد و به شوهرش گفت: _" ما باید توی این خراب شده زندگی کنیم؟ " آقای سهرابی به کنار همسرش رفت، نگاهی به خانه کوچک انداخت و با لبخندی مصنوعی رو به همسرش کرد، گفت: _" لیلی جان ما مجبوریم...خانم من، طلبکاران فقط دو روز به من مهلت دادند، هر موقع وضعم خوب شد قول میدم خونه ای بهتری بگیرم..." این جوری زنش را قانع کرد و به طرف کارگرها رفت...دخترش (ستاره) با لبخند به مادرش گفت: _" مامان جون خونه ی بدی که نیست فقط..." خانم سهرابی حرف دخترش را قطع کرد، با اخم گفت: _" آخه کجایی این خونه خوبه...کوچه ش اونقدر تنگه که یه موتور هم به زور میتونه بیاد...خود خونه که حیاط نداره، اتاق درست حسابی هم که نداره...من به چی این خونه دلمو خوش کنم..." خانم سهرابی جعبه لوازم چینی اش را برداشت و بطرف خانه حرکت کرد، ولی ستاره هنوز صدای غرغرکنان مادرش را می شنید...چند دقیقه بعد پسر جوانی از خانه ای خارج شد، وقتی آقای سهرابی را دید، با لبخند به کنارش رفت و گفت: _" سلام آقا...خیلی خوش اومدین به این محله..." آقای سهرابی با لبخند دست پسرک را فشرد و گفت: _" سلام پسرم...ما از امروز همسایه شما شدیم..." پسرک با لبخند صمیمی گفت: _" باعث افتخاره...کاری از دست من بر میاد انجام بدم؟ " (((((بقیه داستان را در ادامه مطلب بخونید)))))

ادامه مطلب...

ارسال توسط نــاهـــــیــد

داستان بازیچه سرنوشت قسمت دوم

فردا صبح، نازگل مثل همیشه وارد محل کارش شد و مشغول جارو کشیدن کف رستوران شد...کمی بعد حس کرد کسی وارد رستوران شده، سر بلند کرد و در کمال تعجب همان پسر جوان شب قبل را دید، اهمیتی نداد، پسرک روی صندلی ای نشست و سفارش نیمرو را داد...وقتی صبحانه اش را صرف کرد، بطرف نازگل رفت، کمی نگاهش کرد، بعد گفت: _" من باید باهات صحبت کنم؟ " نازگل نگاهی به اطرافش انداخت، بعد خیلی آهسته گفت:_ " اینجا محل کارمه...صاحبکارم ناراحت میشه... خواهش می کنم درک کنین "پسرک با لبخند گفت:_" باشه...پس من بیرون منتظرتم..."و دیگر منتظر جواب نازگل نماند، از رستوران خارج شد...بعد از رفتن پسرک، نازگل در دل گفت:_" خدای من...این پسره دیگه چی از جونم می خواد؟ اگه سر قرار نرم...ممکنه فردا بازم بیاد مزاحمم بشه... بهتره برم حرفم رو بزنم تا دست از سرم برداره..." بعد رفت، به صاحبکارش گفت:_" ببخشید آقا...میشه چند دقیقه برم بیرون...؟ " صاحبکارش { که یک مرد مسن } بود، نگاهی به دخترک انداخت و با تعجب پرسید:_" برای چه کاری...؟ " نازگل آب دهانش را قوت داد و گفت:_" راستش یه کاری بیرون دارم، باید انجام بدم...اجازه میدین؟ "صاحبکارش پاسخ داد: _" خیلی خوب...برو ولی زود برگرد..." نازگل تشکر کرد و از در رستوران خارج شد، کمی به اطرافش نگاه کرد، بلاخره پسرک را روی یک نیمکت یافت، آرام جلو رفت، وقتی به روبرویش رسید، بلافاصله گفت:_" من دیشب همه حرفهام رو بهتون زدم، فکر نکنم حرف دیگه ای باقی مونده باشه..." پسرک از روی نیمکت برخاست و خیره در چشمهای نازگل شد، گفت:_" تو حرفت رو زدی، ولی من چیزی نگفتم " نازگل با بی تفاوتگی گفت: _" خیلی خوب... بگو، گوش میدم(((((بقیه داستان را در ادامه مطلب بخونید)))))

ادامه مطلب...

تاریخ: سه شنبه 1 اسفند 1391برچسب:داستانک,داستان کوتاه,داستان آموزنده,داستانکده,داستان,داستان عاشقانه,داستان ادبی,داستان,بازیچه سرنوشت,سرنوشت شوم,سرنوشت غمگین,

ارسال توسط نــاهـــــیــد

داستان بازیچه سرنوشت قسمت اول

یکی از فصلهای زیبای خدا...پاییز نام داشت، هوا سرد و طاقت فرسا بود، خودش را زیر یک درخت پنهان کرد، تا از خیس شدن توسط باران در امان نگه دارد. غروب بود، آسمان کم کم لباس سیاه بر تن می کرد، نگاهی به هوای بارانی انداخت، احساس کرد آسمان هم برایش اشک می ریزد، دلش می خواست هیچ وقت بخانه بر نگردد چون می دانست پدر و مادرش مثل همیشه در حال دعوا کردن با یکدیگر هستند، ولی همین طور هم بخوبی می دانست ماندن دختری تنها در خیابان و در آن موقع شب کار خطرناکی است. بهمین جهت به ناچار از جایش بر خاست و بطرف خانه اش حرکت کرد، به بعضی از عابرانی که برای خیس نشدم بدنبال پناگاهی می گشتند نگاه می کرد و در دل به خود می گفت ( پس من به کی باید پناه ببرم؟ ) از اندیشیدن به این موضوع اشک در چشمهایش حلقه زد، دلش می خواست مادرش فقط یک بار دست نوازش به سرش می کشید و پدرش برایش حرفهای قشنگ می زند، ولی افسوس که این اتفاق هیچ وقت نیفتاد، لباسهایش خیس شده بود و احساس سرما می کرد، ولی اهمیتی نداد و به راه خود ادامه داد. اون دختری بود، 19 ساله... با پوستی سفید و چشمهایی درشت مشکی که در کل صورت زیبایی داشت، ولی زیبایی صورت اصلأ برایش اهمیتی نداشت، چون بیشتر از هرچیزی به محبت والدینش نیاز داشت.(((((بقیه داستان را در ادامه مطلب بخونید)))))

ادامه مطلب...